Προμήνυμα του τέλους

Ότι κι αν κοιτάξω μου γελάει

μα όταν το αγγίξω τότε σπάει

ότι κι αν γνωρίσω με ξεχνάει

πίσω δε γυρνάει

ένα ντεζαβού δίχως τέλος

μου λέει ότι ρίχτηκε το βέλος

ψεύτικα χαμόγελα δήθεν καταστάσεις

πες μου τι στέκεσαι

τρέξε να προφτάσεις

οι όμορφες στιγμές σπάνια κρατούν

μιας και αντίπαλος του κόσμου τούτου

ειν’ ο χρόνος

 που όλα τα πνίγει και ξεχασμένα τ’ αφήνει

φράγμα ζωντανό στης σκέψης τον ειρμό

πάντα συναντώ

αδύνατον να σπάσει

ήδη σ’ έχω χάσει

να σε βλέπω να κατεβαίνεις

 τη σκάλα που μας χωρίζει

καθώς το πρόσωπο σου θα τη φωτίζει

κι αν ποτέ παραπατήσεις τότε θα ξέρεις

που θα με συναντήσεις