Σκοτοδίνη

Οι εχθροί του ήλιου πλήγωσαν

το ειδύλλιο του κόσμου

πέσανε σε μαύρα μονοπάτια

δύσκολα χτίζονται τα σκαλοπάτια

Το εξυπνότερο από τα ζώα

παντρεύτηκε το μαύρο

το κανε αγαπημένο του χρώμα

και το αγάπησε σαν της πατρίδας

του το χώμα

Πανάγιος ειν’ ο Θεός

και για όλα αυτά φροντίζει

μα σαν κακία ανταμώσει

τότε θε να λιώσει

Τώρα που οι σκέψεις βάρυναν τον νου

κρύφτηκε το φως

τα αδιέξοδα πολλά το γυρίσαν σε καυγά

στη πληθώρα των ερωτήσεων

στερεύουν οι απαντήσεις, για δες

μαλώνουν τις αναζητήσεις

Σκοτάδι διαρκείας μια ανάπαυλα ησυχίας

η ανακούφιση μεγάλη μα ο πόνος παραμένει

Ασήμαντες γινήκανε οι φωνές των ζώντων

άκου εκεί στο βάθος

ηχούν ακόμη οι κραυγές των επιζώντων