Κι ας νόμιζες πως ήταν Παναγιά

Η ερωτική χημεία στην συντροφικότητα,

μετά στο σμίξιμο, και λίγο αργότερα

στο χαίρεται.

Ποιόν άραγε να αγαπάς πιο πολύ;

ή ακόμα περισσότερο,

αγάπησες ποτέ σου;

Τι ναι αυτό που σε κινεί να γίνεις

ένα και μετά να θέλεις κι άλλο ένα;

Εγωιστική λατρεία θαρρώ πως έχεις,

απατάς το λατρεμένο σου εαυτό.

Απλόχερα χαρίζεις

μιαν φαινομενική αγάπη

σε μένα κι άλλον έναν.

Στο αχόρταγο Εγώ σου

που το χεις σα φυλακτό σου.

Στον Μπάμπη, στον Δημήτρη,

στην ψυχούλα της Μερόπης.

Αγάπες και φιλάκια στον αέρα

τι κάνουν από εδώ και πέρα;

Μικροσκοπικό το Εγώ

υποατομική συνειδητοποίηση πραγμάτων.

Όλα πια εσύ μισείς

δεν θέλεις να ακούς για σχέσεις.

Βλέπεις πάτους και ριγείς,

αναφυλαξία σου ρχεται στην θέαση του στήθους.

Κι αν μια μαμμή σου φανερωθεί

τότε τρέχεις να κρυφτείς.

Πόρνη ήταν κι αυτή

και ας νόμιζες πως ήταν Παναγιά