Μια σπίθα

φθορά του καπνού με το βήμα του λαγού,

δυο δυο σα το δοξάρι τα κρατώ

ως πότε θα μπορώ;

αντέχω επαληθεύω τους νόμους τους υλικούς

κόκκινο σε μαύρο, μαύρο σε εξαφάνιση.

Με μαύρα ρούχα ντύνεται και η λύπη

βάλλει στο φως, του ρίχνει μαύρο πέπλο,

σκεπασμένο  αυτό σε λίγο τ’αποβάλλει,

εναλλάσονται οι ρόλοι,

 ο φυσικός κάνει λόγο

για περιοδικότητα φαινομένων.

Ταξίδι με το πλοίο, ταξίδι με τον ύπνο,

ταξίδι στον αέρα, πώς φεύγουνε από δω πέρα;

γι αυτό σου λέω γέμισε το ποτήρι

σαν να ταν η τελευταία η φορά

κράτα τη σπίθα αναμμένη όπως αυτή ξέρει.

Είσαι και συ ένα από τα δέντρα της ζωής

στα κλαδιά σου ανεμίζουνε οι ελπίδες τους

στον κορμό σου στηρίζουν τα όνειρα τους,

μα οι ρίζες σου καλά κρατούν

ζωσμένες στα άγια νερά

ξορκίζουν το κακό

 γίνονται ένα με τη λησμονιά

ξυπνούν στον εφιάλτη

κοιμούνται την αυγή

γίνονται ένα με την σπίθα