Μιμνέρμου επήρεια

Σε μια ουράνια μελωδία θα αφεθώ

διάρκεια αιώνια ας έχει,

έκστασης πάθος ας γενεί.

Τιποτένιες  οι τεχνικές,

 λιγοστοί οι άθλοι.

Tο πανηγυράκι νωρίς τελείωσε,

 ώρα να κοιμηθείς.

Kι αύριο μέρα ξημερώνει,

άλλη μια τρυπούλα στο νερό να κάνουμε μαζί.

Tαμιευτήριο είναι αυτό

θυσία στη ζωή,

σαν να τανε βαλτοί να μου ξεκάνουν την νιότη,

να με ξυπνήσουν στα σαράντα

και να μιλούν για τα αναδρομικά.

Ώριμος σε εισαγωγικά

 δεν θέλω να απαντήσω,

σ  ένα εξοχικό σαν αυτό της εκδρομής

 δεν θέλω να απηυδήσω.

Αγέρωχος θέλω να σταθώ,

απών στην επίκτητη χολέρα,

και μες της νιότης τον σκοπό να τρέχω να χορεύω.

Kι οι εραστές του ονείρου

και η  φαντασίωση της εντριβής

και η αναίρεση του “ίσως”,

μάλλον κυνήγι σε αυτά,

 προστάζει τώρα η συνήθεια.

Σαν ρημάζεται το δέντρο της ζωής,

 χαράμι πάει η νιότη.

Όλα σε τούτο το βωμό θα μπερδευτούν

 και για πάντα θα χαθούν.