Έπρεπε

έπρεπε να ακολουθήσεις

εγρήγορση, τέμνουσα διαύγεια

πινελιές γεμάτες αναλαμπές,

 ανοδική δείχνει πια η πορεία.

Ιερό το ξύλο μαγεμένη κι η καρδιά μου

σβήνει το κερί μαζί κι η φλόγα

η τριαδική ανάσα φωνάζει στη τριχρωμία

εσύ μπλε να μείνεις σταθερή

γαλάζια να κρατείς γερά

 ισορροπία στις άλλες δυο

και συ χρυσή φτάσε αν μπορείς τον ουρανό.

Έπρεπε να ακολουθήσεις.

Κάποιος σου χτυπά την πόρτα,

για πήγαινε και δες μήπως φέρει τόξο και φαρέτρα

λειψό σε κρίνει για τα επίκαιρα

ανεπαρκή στα δεδομένα

ημιτελή σε ανούσιες προσπάθειες

φαινομενικός προδότης.

Ήρθε για άλλη μια φορά ο μικρός θεός

και φέρει τη φαρέτρα,

 μα του λείπουν δυο βέλη

γιατί λένε ότι γεμίζει με εικοσιτρία

και γω μόλις μέτρησα εικοσιένα.

Το πρώτο τρύπωσε στον δεξιό μηρό μου

δε με λάβωσε πολύ,

μα το δεύτερο με τρύπησε στο στέρνο

και βγήκε απ’την άλλη

κάπου στο ύψος της καρδιάς.

Άδικη θαρρώ τη δεύτερη βολή

γιατί μονάχος υποφέρω απ’ αυτήν

χίλια κακά μου φερε

και η λατρεία μου τ’ αγνόησε.

Έπρεπε θα μου πεις,

έχεις το χάρισμα της νιότης

κι όμως συ αργογέρνεις ντροπιασμένος,

συ που χες μάθει να κοιτάς ψηλά

τώρα κατάχαμα φωλιάζεις τη θωριά σου