Η παιδούλα

Όμορφη και αγέρωχη

έστεκε σαν μια γλυκιά παιδούλα,

και ας την εχτύπαγε ο χρόνος,

σαν ποίημα σχολικό της ντροπής την νιότη είχε,

σαν να ξεγέλασε το χρόνο,

την παιδική ψυχή κι ας είχε,

πριγκίπισσα στο πάλκο έστεκε

σα να μην την έβρισκαν οι αντάρες.

Της νιότης τα κελεύσματα υμνούσε,

σα να ταν το κοινό μικρά παιδιά.

Μα δεν ήθελε να δει τα χρόνια αποτυπωμένα,

τα πρόσωπα σα ξένα,

τα βάρη στην καρδιά,

την αγάπη που χε χάσει,

το τρένο που χε περάσει.

Ίσως και να νύχτωσε,

παραίσθηση ας έχω,

κι ας υμνεί της νιότης την αυγή.

Χρέη δεν έχει η ψυχή

και αυτό ας το γιορτάζει

το υπόδειγμα σου ακολουθώ

και πάντοτε θα σε υμνώ!